Reactie op ‘Mijn Jeugd in de Bomen­buurt en de Vogelwijk’

Beste Els, wat een leuk artikel heb je geschreven over jouw jeugd in de Bomenbuurt en Vogelwijk (12 januari 2021, p. 3). Zelf ben ik in 1938 in de Goudenregenstraat geboren, op de hoek van de Sneeuwklokjesstraat. Veel van wat je schreef herkende ik en het was leuk om het te lezen. Dank je wel.

Ik ging ook op de Haviklaan naar school. Op de kleuterschool herinner ik mij zuster Francine en aan de overkant stond nog zuster Louise aan het hoofd. Maar zij vertrok toen ik in de zesde klas zat. Met de hele klas zongen wij toen buiten voor het klooster: “Wij willen zuster Louise terug!” Daar kregen we zelfs een standje en strafwerk voor, want het was natuurlijk heel onaardig voor zuster Odilia. In de tweede klas had ik juffrouw Luyken als juf. Zij woonde met haar zus op het Mezenplein. Daar bevonden zich ook een slager, een bakker en een kruidenierswinkel, waarvan de kinderen allemaal op onze school zaten. ‘s Zondags zag je elkaar in de kerk. Vlakbij de Haviklaan stond de O.G. Heldringschool, ik weet niet meer precies wat het was, maar daar hadden we ook iets mee, iets plagende over en weer. Hier in Delft blijkt mijn buurman van dezelfde leeftijd, toentertijd op de Heldringschool te hebben gezeten.

Mijn eerste heilige communie deed ik in het magazijn van Vroom, in de Fahrenheitstraat, tegenover het West-End Theater, waar een noodkerkje was ingericht. Dat was in de oorlog, ik denk voorjaar 1945, want de Sacramentskerk was gevorderd door de Duitsers en lag achter de Atlantikwall, in het spergebied vol landmijnen. In de kerk vonden paarden onderdak. Direct naast ons huis en die van slager Akkerman, was de afzetting met betonblokken en prikkeldraad. We zijn een poosje geëvacueerd naar de school in de 2e Braamstraat. In het begin mochten we nog met een pasje door het afgezette gebied naar school. Levensgevaarlijk en we hebben ook wel gezien dat er iemand op een mijn liep en door de lucht vloog. Brrr! Ook was er de angst als er een V1 of V2 overvloog en misschien zou draaien, op zo’n moment renden we snel weer de andere kant op. In de Sneeuwklokjesstraat was de achterkant van de school die in de Sneeuwbalstraat stond. Daar bij het hek rond het schoolplein was het uitdelen van de soep of stamppot van de gaarkeuken. Toen er een keer sneeuw lag, gleed een oude man met zijn pannetje soep uit, hij ging de soep, op zijn knieën zittend, oplikken. Het gebeurde recht tegenover ons keukenraam, moeder heeft hem binnengeroepen en te eten gegeven. Zelf gingen wij ook met een pannetje of schaaltje naar die ketels voor eten. Wij kinderen mochten de ketels uitlikken als ze leeg waren.

In het West-End Theater mochten we gratis – met ons gezin van elf kinderen – naar de film: ‘Voordeliger per dozijn’. Ja, Toon Hermans hebben we daar ook nog zien optreden. Ik zat, net als jij, ook op de padvinderij. Eerst bij de ‘Kabouters’ op de zolder van de jongensschool en later bij de ‘Gidsen’. Mijn broers zaten allemaal op de school aan de Parkietlaan en Tempo had daar in de gymzaal de trainingen. Boven de deur hing het bord: “Denkt aleer gij doende zijt, en doende denkt dan nog”. Bij Tempo droegen we een donkerblauw rokje en een witte blouse. Ik zat ook op het kinderkoortje de Meiklokjes onder leiding van zuster Francine. Op zondag mochten we dan in de kapel van het klooster zingen bij de Heilige Mis, nu eucharistieviering genoemd. Op het Mezenplein woonde mijn vriendinnetje en later heb ik weer contact met haar gehad. Helaas is zij nu overleden.

De naam van de koster, Schouten, herken ik. Er was ook een priester Simonis, hij werd later kardinaal. Van pastoor Heskes kregen mijn man en ik huwelijksonderricht. In de Sacramentskerk zijn we in 1963 getrouwd en in 1967 is daar onze eerste zoon gedoopt.

Uitvaarten van onze ouders en andere plechtigheden (doop, vormsel, huwelijken en uitvaarten) van ons gezin, vonden ook plaats in die kerk. Ik had een vriendinnetje (Leny?) de Vries, van het Stokroosplein. Haar vader speelde orgel in de kerk. Als ik bij haar mocht spelen, speelde haar vader altijd piano, heerlijk vond ik dat. En dan was er de heer Huysmans, die achter het orgel zat. Hij was ook dirigent van het Schola Cantorum ‘Sursum Corda’, het mannenkoor dat Gregoriaans zong. Mijn broers zongen daar in mee. Onder het kerkgebouw, aan de achterkant, was een ruimte waar wij konden dansen, de Korenbloem heette het, speciaal voor parochianen vanaf achttien jaar. Later was dat in de gymzaal van de jongensschool.

De grote vakanties vierden wij op het strand; met een bolderkar gingen we op de Laan van Poot de duinen in en dan was het nog een stuk lopen naar het strand. Eén keer in de vakantie mochten we naar het circustheater, waar een echte circusvoorstelling te zien was. Wij kochten ons brood bij Hus, op de hoek van de Sneeuwbalstraat. Daar kon je heerlijke ‘puddingstukjes’ kopen voor een dubbeltje. Dat was gemengd gebak van de dag ervoor, als ik het goed heb. Ook lieten we er brood bakken van het koren uit de aren die wij zelf hadden geraapt op het korenveld van familie, en thuis eerst hadden gedorst.

Dan was er een schoenmaker (Dijkhuizen?) waar ik vaak heen moest van mijn moeder. En Ulrich, de sigarenwinkel bij ons aan de overkant, op de hoek. Op het Goudenregenplein zat de Gruyter, met z’n ‘snoepje van de week’. Als je de winkel via de stenen of marmeren trap binnenstapte, kwam de heerlijke koffiegeur je al tegemoet. De koffie werd, indien gewenst, vers voor je gemalen. En Jamin met de ‘dubbel-dikke’ tussen twee wafeltjes: heerlijk ijs.

Ja, mmmm...het droppoeder van Nettesheim in de Fahrenheitstraat, met je natte vinger elke keer uit het potje likken. Ik krijg er ter plekke weer trek in. Je kunt je nu niet meer voorstellen dat je de ladders in je nylons liet ophalen in een winkel. Voor het uurloon van nu, koop je wat paren nieuw, denk ik.

Nu we ouder worden gaan we steeds meer aan onze jonge jaren terug denken en je herinnert je steeds meer. Leuk om dan eenzelfde verhaal in De Haagse Tijden te lezen.