De oertijd van de Earring

Op 11 maart 2021 was het afscheid van de Golden Earring, na bijna zestig jaar. De wereldberoemde Haagse rockband hield er mee op. Directe aanleiding was en is een ernstige ziekte van ‘oprichter’ George Kooymans, de spierziekte ALS, waardoor hij nooit meer kan optreden. Als eerbetoon schalde op 11 maart, zijn verjaardag, op tientallen plaatsen de grootste Earring-hit Radar Love uit de speakers. Zelf hoorde ik dit nummer toen ik aankwam bij de ingang van het Openluchttheater in het Zuiderpark. Enkele dierbare herinneringen aan de oertijd van de Earring speelden door mijn hoofd.

Please Go!

Het was 1965. In de grote wereld escaleerde de Vietnam-oorlog, werd Malcom X vermoord en kondigde minister Den Uyl de mijnsluitingen in Limburg aan. In Amsterdam werd Provo opgericht en verscheen het eerste nummer van Hitweek. Iets dichter bij Den Haag strandde het vrachtschip Ping An bij Ter Heijde en dat werd vervolgens op het strand gesloopt. In de muziekwereld werd de toon gezet door The Beatles, met I Feel Fine en Help!, en door The Rolling Stones met Satisfaction. In Den Haag timmerden The Motions aan de weg met Wasted Words… en kwamen The Golden Earrings, zoals ze toen heetten, met hun eerste bescheiden hit Please Go!

Lekker close

Als leerling van het Stevin Lyceum aan de Zuidlarenstraat maakte ik in 1965 voor het eerst kennis met The Golden Earrings, op een schoolfeest in de aula. Daar is nu de theaterzaal van Dakota gevestigd. De Earrings waren al in 1961 opgericht door George Kooymans en Rinus Gerritsen. Begin zestiger jaren was Frans Krassenburg nog de zanger en speelde op gitaar Peter de Ronde mee. Die laatste was belangrijk, want hij zat ook als leerling op het Stevin Lyceum. Waarschijnlijk heeft hij ervoor gezorgd dat de band op een feestavond van de school mocht optreden. Tot 1965 speelden The Earrings vooral covers, nummers van The Beatles en The Stones. Mogelijk werd op het schoolfeest het eerste eigen nummer Please Go! te water gelaten. Het optreden was in ieder geval een groot succes. Van alle Haagse bandjes hadden we met de Earrings duidelijk zeer goede kwaliteit in huis. De hele avond werd er hartstochtelijk tot zweten toe geshaket en geswingd… en geslepen. Op de wat langzamere nummers werd de zaal verdonkerd en werd er ‘lekkâh kloos’ gedanst. Tsja, en dat ging onze rector Drs. J.Nagelsmit toch echt te ver. Hij verordonneerde meer licht en zwom als een verdwaalde vis tussen de dansparen door om de verstrengelde stelletjes uit elkaar te halen. Vanaf het podium protesteerde de band. Of dit ertoe heeft bijgedragen dat Peter de Ronde niet veel later van school werd gestuurd weet ik niet, maar het was in ieder geval een onvergetelijke ervaring.

Go home!

De rector zorgde trouwens wel voor meer unieke herinneringen. Hij was als leraar Engels al berucht. Zó streng! Bij een mondelinge beurt, waarmee elke les begon, was de eerste de beste hapering al goed voor “Gaat u maar zitten. Een één voor de moeite”. Een broek vond hij voor meisjes niet passend en jongens die volgens hem te veel op meisjes leken, mochten hun broek wél aanhouden, maar moesten onherroepelijk naar de kapper. Dat laatste ging zo: wanneer je uit de fietsenkelder via de vestiaire de trap op ging, dan kon je hem al ruiken, want hij was niet erg spaarzaam met eau de cologne of aftershave. Dan stond hij bovenaan de trap en stuurde jou linea recta naar buiten als je jongenshaar te lang was naar zijn zin: “Naar de kapper!”. Dergelijke voorvallen maakten het begrijpelijk dat op een gegeven moment een groepje ex-leerlingen in een wit DAFje voor de school parkeerde en onder luid toeteren een spandoek ontrolde met de tekst ‘Nagelsmit Go Home!’.

Ach, Nagelsmit was in 1968 alweer uit het Haagse onderwijs verdwenen, terwijl de jongens van de Golden Earring toen hun beste jaren nog vóór zich hadden!