Ton Thie: de beste keeper die het Nederlands Elftal nooit haalde

De in februari van dit jaar overleden Ton Thie groeide op in Gouda en meldde zich op vijfjarige leeftijd bij Olympia. Op zestienjarige leeftijd verhuisde Thie naar Excelsior in Rotterdam. Daar kwam hij in contact met trainer Bob Janse die hem meenam naar het Schiedamse Hermes DVS.  

Happel en Mansveld

In 1964 kocht het Haagse ADO Ton Thie voor honderd duizend gulden nadat hij was gescout door de beroemde trainer Ernst Happel. Thie bleef ADO, dat fuseerde met het Scheveningse Holland Sport en FC Den Haag werd, tot 1977 trouw. Na een korte concurrentiestrijd met Martin van Vianen werd en bleef Ton de vaste keeper. In totaal speelde hij ongeveer vijfhonderd wedstrijden voor de Haagse club. Aad Mans-veld, 

Theo van der Burch, Lex Schoenmaker, Dick Advocaat, Joop Korevaar, Rene Pas en Martin Jol waren enkele van zijn medespelers. In 1965, 1966 en 1970 werd een derde plaats behaald in de Eredivisie. Twee keer ging de KNVB-beker naar het Zuiderpark. Over vriend Mansveld zei Ton Thie: ”Aad was impulsief en ik rustig. Haagse Bluf was van toepassing op hem. Wij vulden elkaar uitstekend aan en vonden elkaar blindelings.  Noem het een soort huwelijk, alleen ’s nachts zagen we elkaar niet.”

Een doelman met kwaliteit

De boomlange keeper (1.91 m, 84 kg, schoenmaat 44½) kon in de dagbladen rekenen op veel bijval: “Sierlijk, zeer geconcentreerd, een echte Haagse held op het veld, iconisch, katachtige reflexen.” In 2005 bij het honderdjarig bestaan van ADO werd Thie door de club uitgeroepen tot beste doelman ooit. In Nederland destijds het best te vergelijken met PSV-goalie Jan van Beveren, voor wie Ton veel waardering had. Met Pieters, Graafland, Van Leeuwen, Doesburg, Van Beveren en Thie beschikte Nederland over veel goede keepers. Mede daardoor haalde Ton nooit het Nederlands Elftal. Dat zat hem dwars, want hij had het bijzonder graag gewild. “Al was het maar één keer”, liet hij regelmatig weten. Thie was full-prof, maar deed er vaak wat naast. Hij studeerde voor opticien en drogist. Ook haalde hij in voetbaltijd zijn middenstandsdiploma en het trainersdiploma. Zijn hobby’s waren jagen, vissen en cricket.

De goal van Cruijff

Regelmatig verschijnt een fraai filmfragment van 1972 op tv waar Thie niet graag aan werd herinnerd. De Haagse fans trouwens ook niet. Cruijff scoort met een krulbal als hij eigenlijk zijn kous wil vastmaken, lintje in de hand. De actie waarmee Thie het onheil probeert te voorkomen, is even mooi als de goal zelf.

Clubtrouw en aanbiedingen

Dertien jaar (van 1964 tot 1977) verdedigde Ton Thie het doel van de Haagse club in het Zuiderpark.  In 1968 liet hij zich op de transferlijst zetten. FC Twente had belangstelling. De overgang ging echter niet door. “Clubs hebben weinig voor een keeper over”, liet Ton in de kranten weten. “Ik had middenvoor moeten worden.” Begin mei 1971, na zeven Haagse jaren, wilde hij opnieuw weg. “Ik ben hier uitgekeken”, zei Ton, “Ik ben een deel van het meubilair. Volgend seizoen hoop ik ergens anders te spelen, desnoods in het buitenland.” Eind mei tekenden Aad Mansveld en hij een verbeterd contract voor vijf jaar bij fusieclub FC Den Haag. Manager Eddie Hartman was over de brug gekomen. In april 1974 toonde het Belgische Beerschot echter interesse en in juni 1974 sprak Ajax-manager Hans Kraay sr. met Thie. Omdat FC Den Haag acht ton vroeg voor de sluitpost, ging ook deze transfer niet door. In 1974 ontving Ton de Eddie Pieters Graafland Trofee voor uitblinkende keepers. Cruijffs schoonvader Cor Coster meldde dat er aanbiedingen voor Thie waren uit Frankrijk en Spanje. Tot een overeenkomst kwam het (weer) niet.

De bougie en einde carrière 

Aan humor geen gebrek. Toen Ton een bougie hard tegen zijn hoofd kreeg van achter het doel, keerde hij zich om en vroeg de tribune: “Komt er nog een auto achteraan?” Thie was weinig geblesseerd maar in 1976 was het wel echt raak. Een ernstige liesblessure maakte spelen onmogelijk. “Ik had meer rust moeten nemen”, zei hij. “Op mijn vijftiende was ik al leerling-prof dus ik stond al zestien jaar tussen de palen.” Ton bezocht vele specialisten en fysiotherapeuten, maar zonder resultaat. Zijn comeback was niet bemoedigend. “Ik ben nu overal geweest”, liet hij weten. “Alleen nog niet bij gebedsgenezer Johan Maasbach. Maar daar zie ik geen heil in. Ik ben niet gelovig en dan redt die Maasbach het ook niet.” Zijn laatste optreden was tijdens FC Den Haag-AZ
(2-1) op 12 december 1976.

Afgekeurd

FC Den Haag wilde hem na afkeuring een ton meegeven, maar Thie meende recht te hebben op drie ton. Hierdoor ontstond een conflict. In oktober 1978 kreeg hij drie ton uitgekeerd van verzekeringsmaatschappij Lloyds. Afscheid van FC Den Haag nam Thie op 27 juli 1977. Met zoon Steve - uit zijn eerste huwelijk met Ada - aan de hand wandelde hij langs de tribunes in het Zuiderpark. Hij ging de keepers trainen en scouten voor FC Den Haag. 

Gelukkig in Gambia

Van 1978 tot 1996 was Ton Thie werkzaam in het Goudse Zwembad De Tobbe. Hij had daar het beheer over de horeca. Hier ontmoette hij waterpolo-speelster Sonja Rook. Toen de zaken in 1996 slechter gingen, zette Ton een punt achter zijn horeca-werkzaamheden en ging hij met Sonja op vakantie naar Gambia in West-Afrika. Gambia trok het paar zo aan dat ze er bleven wonen. In het warme klimaat had Thie minder last van fysieke ongemakken. Nederland hoefde voor hem niet meer: “Om luxe gaf ik nooit. Ik heb niets met auto’s. Ik loop altijd in korte broek en op slippers. Eten? Zelf groente verbouwen en een visje vangen.” 

De Thie’s rolden vanzelf de ontwikkelingshulp in. Nederlanders begonnen geld te geven waarmee kinderen geholpen konden worden. Het gaf het paar veel voldoening. Aan ballen was daar een groot gebrek. De oud-keeper zorgde ervoor dat de KNVB tien Nike-ballen schonk. Met Nederlands sponsorgeld liet Ton twee diepe waterputten aanleggen. Toen die klaar waren, liep het dorp uit, vol dankbaarheid. Oud-teamgenoot René Pas zocht hem op in 2010. Pas, die tegenwoordig deel uitmaakt van de ledenraad van ADO Den Haag, vertelde: “Vroeger was Ton bij ADO al een Einzelgänger en dat bleef hij. In zijn huis slechts één foto die herinnerde aan de roemruchte voetbaltijd. Dankzij hem heb ik daar een heel leuke tijd gehad. Zo zie je dat het ADO-gevoel iets magisch is, iets dat nooit verdwijnt. Na 2010 had ik echter geen contact meer met hem.” Pas meldt dit in zijn en Theo van der Burchs boek Zwikken met Happel. 

Goede maatjes met Rob Eijsackers

ADO-supporter Rob Eijsackers is een keer of twintig met zijn vrouw naar Gambia geweest. “Ik merkte dat Ton het in Afrika bijzonder goed naar zijn zin had”, aldus Eijsackers. “Wanneer het paar in Nederland was, dan logeerden ze vaak bij ons in Leiderdorp. Erg leuk. Ook in Gambia hadden we veel contact. Twee jaar geleden zag ik Ton en Sonja voor het laatst. Ton en ik praatten nog enthousiast over voetbal want die sport liet hem niet los. Korte tijd later zijn ze definitief teruggegaan naar Nederland omdat Ton aan een ernstige ziekte leed en in Nederland behandeld wilde worden.” 

Overleden op 25 februari 2021

Vrienden, kennissen en zelfs familieleden moesten in de krant lezen dat Thie was overleden. “We hadden Ton de laatste eer willen bewijzen maar kregen die gelegenheid niet”, aldus René Pas. “Bij diverse oud-spelers van ADO heb ik aan het graf gesproken. Bij Ton had ik dat ook willen doen.” Rob Eijsackers vindt het eveneens moeilijk dat het op deze manier is gegaan. “Er was best wat mogelijk geweest, bijvoorbeeld condoleren en het aanbieden van bloemen. Ton heeft me eens verteld dat hij zijn as wilde laten uitstrooien in Gambia. De vraag is of dit is gebeurd. Waar is hij begraven of gecremeerd? We weten het niet.” Sonja Rook werd om een uitleg gevraagd, maar zij reageerde niet. Bij ADO blijft ‘no-nonsense’ keeper Ton Thie een legende. Uiterst betrouwbaar, zonder glitter en glamour.