Leon Donnars, een encyclopedie met een stem

Wie iets wil schrijven over de IndoRock, komt onvermijdelijk terecht bij Leon Donnars. Deze ras-Hagenees, geboren en getogen in de Schilderswijk, woont overigens al vijftien jaar met zijn Greet in Nootdorp. Ik was een jaar of zeven terug al eens bij hem op bezoek, toen ik over de Tielman Brothers wilde schrijven en later over the Crazy Rockers, waarvoor hij mij overigens verwees naar Woody Brunings, de in Sneek woonachtige leadzanger/gitarist van de nog immer actieve Crazy Rockers. Wie is deze Leon Donnars? De ‘godfather’ van de IndoRock, die zelf geen noot gitaar speelt en ook niet echt kan zingen, maar wel alles afweet van het rocktijdperk dat deze naam mee kreeg. Hoe is dat zo gekomen? 

Leon vertelt: “Mijn zuster was verliefd op Leen Solleveld, de broer van Piet Solleveld, die toen – ik praat over 1959 – in de Crazy Rockers speelde. Samen met Henny Aschman, Sydney Rampersad en Woody Brunings. Mijn vader, moeder en oudste zus gingen naar La Gaîte, waar de Crazy Rockers regelmatig optraden. Ik mocht een keer mee en ik kan je verzekeren, voor mij als dertien, veertienjarige was het een openbaring. Je ziet ineens een rock & roll-bandje spelen, dat had ik nog nooit gezien. Ik ging ook regelmatig met Piet Solleveld mee naar La Gaîte, hij woonde in de Gerard Doustraat, en daar kwam ik graag kijken en luisteren naar de repetities. Ze speelden er tussen de schuifdeuren. Toen ik wat ouder was, (een jaar of vijftien) en al werkte, ging ik alleen naar La Gaîte, maar toen waren de Crazy Rockers daar ineens verdwenen. Ze hadden een wat andere bezetting en bleken verhuisd te zijn naar l’Etoile, op de hoek van de Casuariestraat en de Houtstraat. Ik ben daar een keer met mijn kameraden geweest, maar voor dat milieu waren wij niet de juiste jongens; het zat daar vol met van die ‘flaneerdames’. Voor ons waren dat ‘oude vrouwen’ van een jaar of 26/27. Als jongen van zestien jaar, kijk je daar toch niet naar? Ik vond daar niks aan. Je ging liever naar tenten waar je kameraden zag of met je kameraden terecht kon. Rond het Plein had je veel straten met dure nachtclubs, waar wel veel bandjes speelden, maar jongens uit mijn buurt voelden zich daar niet thuis. Overigens heb ik Greet in La Gaîte ontmoet! Veel mensen hebben het over Scheveningen als centrum van de IndoRock, maar dat is niet juist. Dat is pas begonnen na 1962, daarvoor speelden in Scheveningen vooral veel Italiaanse bandjes. Daarin speelden ook wel Indo’s zoals Loekie Burgemeestre en Harrie Bredow. Toen ik voor het eerst ging dansen – ik was wel niet zo’n danser – ging ik dansen in het oude Circustheater, in de foyer. Ik kon mij niet zoveel veroorloven wat betreft het uitgaan, want ik was loodgieter en verdiende meer aan het ouwe lood dat we van de baas mochten houden, dan aan salaris. Ik moest toch de helft van alles aan mijn moeder afgeven, maar wat ik dan extra verdiende, mocht ik houden. En voor pak ‘m beet dertig gulden kon je in die tijd nog net wel lekker uitgaan.”

IndoRock op de radio

Halverwege de jaren zestig gingen de IndoRock-bands naar Duitsland, waar het barstte van de liefhebbende kijkers en luisteraars. Veelal naar legerplaatsen waar Amerikaanse en/of Engelse militairen gelegerd waren. Er werd door bands als de Tielman Brothers, The Crazy Rockers, Black Eyes, Eastern Aces, Black Dynamites en the Black Magic behoorlijk veel geld verdiend. Daarna werd het in Nederland een beetje stil rond de IndoRock. Leon Donnars was inmiddels bij Radio Centraal en wat later bij de Zoba Ziekenomroep terecht gekomen. De vraag ‘wil jij geen radioprogramma maken?’ was snel met ‘ja’ beantwoord. “Bij Zoba (ziekenomroep band amateurs) was het veel James Last, maar bij Radio Centraal had ik een programma, dat ‘La Gaîte-rock’ heette en daar draaide ik natuurlijk ook veel IndoRock muziek”, aldus Leon, die in de loop van de tientallen jaren een indrukwekkende bibliotheek aan muziek heeft opgebouwd en beschikt over talloze opnamen van alle mogelijk IndoRock bands. Met zijn kennis van deze muzieksoort kon hij bijdragen leveren aan documentaires en films. Zoals Rocking Ramona, de film en het boek, beide uitgekomen in 1989. Hij is de expert geworden die als eerste geraadpleegd wordt, zodra er iets gepubliceerd wordt over dit tijdperk.

Indo-Rock Revival

Maar terwijl hij voor de radio en de ziekenomroep zijn programma’s maakte, verdween de IndoRock in Nederland rond 1964/65 een beetje naar de achtergrond. Het tijdperk van de Beatles en de Rolling Stones, maar ook van de Haagse Q65 diende zich aan. Totdat in Den Haag de BeatNach werd georganiseerd, die zeer succesvol was. En terwijl het contact met de New Crazy Rockers (vooral met Eddy Chatelin en Woody Brunings) nog steeds bestond, kwam er het idee om in navolging van de BeatNach een Rock & Roll-revival te organiseren met als kern de IndoRock. Na hard werken en contacten leggen, was er op 30 mei 1981 de ‘IndoRock Revival’. In een met 6.000 man uitverkochte Houtrusthal. Door Leon met veel hulp van ‘oude’ Indo-Rockers (veel vergaderingen in zijn huis, toen op de Nunspeetlaan) georganiseerd. “Ach”, legt Leon uit, “heel veel bandjes noemden zich IndoRock-bands, maar zijn in Nederland blijven hangen. De echt hele goede, zoals de Tielman Brothers en de Crazy Rockers (en er waren er nog een paar zoals The Black Dynamites, Travel Five, Black Magic, Eastern Aces, The Twangies, The Javalins, Oety and his Real Rockers en nog vele andere), hebben hun klasse in Duitsland ontwikkeld bij het spelen in nachtclubs voor de Amerikanen en Engelsen.”  Leon organiseerde de eerste Rock & Roll Revival samen met Jan Hesseling, Eddy Chatelin en Robby Latuperissa, maar hij nam zelf het financiële risico. Dat was de reden waarom hij de Stichting IndoRock oprichtte, om het allemaal boekhoudkundig meer verantwoord te laten verlopen. Een stichting, die nog steeds formeel bestaat, maar inmiddels een slapend bestaan leidt. Rock & Roll Revival in Houtrust was een eenmalig hoogtepunt; Leon vond het te veel om zoiets nog eens te organiseren en concentreerde zich op de website en de bibliotheek. Ook verzorgde hij optredens in kleiner verband, zoals ‘Van IndoRock tot Nederpop’ in het Congresgebouw en een avondje in de Houtrustrotonde, waar, zowel de eerste als de tweede keer, vijfhonderd man op af kwam en dat zestien jaar een succes bleef. Ook in kleiner verband (onder meer op de beroemde rolschaatsbaan in het Zuiderpark) werden door de stichting van Leon avonden georganiseerd en werd medewerking verleend aan films, documentaires en boeken. Zoals dus de film Rocking Ramona en een boek, van schrijfster Lutgard Mutsaers. Ook werkte hij mee aan een documentaire, die als basis zal dienen voor een symposium over de IndoRock. 

Herinneringen aan een onvergetelijke tijd

In 2007 stopte Leon Donnars definitief met zijn organisatorische activiteiten. Hij zit niet stil, beheert zijn documentatie en praat over IndoRock als ernaar gevraagd wordt. Oh ja, hij ging nog mee “met de boys” toen die “teruggingen in de geschiedenis” en onder meer weer aan Hanau en de Duitse nachtclubs roken. Met de Crazy Rockers ging Leon dus terug naar Duitsland, toen ze even het gevoel van toen weer wilden ervaren. Het werd een onvergetelijk avontuur, waarin muzikale en amoureuze herinneringen van de bandleden om voorrang vochten.