Start van de lente, terug naar de schooltuinen

De overgang van de winter naar de lente was in de jaren zestig niet zo anders dan in de huidige tijd. Wellicht was de overgang wat duidelijker, omdat de winters strenger waren. Althans, dat is mijn ‘gevoel’, het zou de moeite waard zijn om dat eens statistisch te onderbouwen. Hoe dan ook was er wel degelijk de beleving van de overgang van winter naar lente. Er werd op z’n minst veel over gepraat, thuis, op straat, op school. Thuis werd er gepraat over de aanstaande ‘grote schoonmaak’, een soort jaarlijks terugkerende drift, waar vrijwel geen gezin aan ontkwam. Alles moest in huis op z’n kop, er moesten kamers van een nieuw verflaagje worden voorzien, het behang (er werd in die jaren thuis nog fors gerookt!) moest vervangen worden, vloerbedekking moest vervangen worden etc. Het was eigenlijk een rare drift, die je vandaag de dag niet meer tegenkomt.

Daarnaast was er de verlokking van de natuur, die in mijn geval dichtbij was, want de Zuiderpark-laan waar ik woonde, kwam natuurlijk - via het Soestdijkse-plein weliswaar - uit op de ingang van het Zuiderpark. Een park dat er in het voorjaar altijd net wat aantrekkelijker uitzag: krokussen, bloemen in bloei en de eenden in de eendenvijver waren wat luidruchtiger. Oh ja, de ijsbaan (het ondergespoten gedeelte dat grensde aan een vijver, die om de een of andere reden ‘politievijver’ heette) was er natuurlijk niet meer. De verhoudingen moesten wel duidelijk blijven: geen vorst meer, weg ijsbaan. 

In de lente nam onze moeder ons wat vaker mee naar het Zuiderpark, gewoon om van de natuur te genieten. Diezelfde gewoonte nam ik over toen ik later verkering kreeg en ik het wel functioneel vond om met het meisje in kwestie een gezellig bankje te zoeken in het Zuiderpark. Voor een gesprekje of een vluchtige zoen, je had van tevoren nooit een scenario paraat. En die gewoonte nam ik later over toen ik inmiddels getrouwd was en inwoonde bij mijn schoonouders aan de Soestdijksekade, wederom vlak bij het Zuiderpark. Als het mooi weer werd, leerden we ook onze jongste dochter kennismaken met het Zuiderpark. De meest bezochte locatie was vrijwel altijd de ‘eendenvijver’. 

Wat verder in de lente, in de overgang naar de zomer, gingen we natuurlijk naar Ot en Sien, het speelparadijs in het Zuider-park met een ‘eigen’ vijver, waar ik overigens een keer in een glasscherf trapte. Gelukkig werd ik door de beheerder (ja, die waren er toen nog) van een stevige pleister voorzien. Echt schoon was die vijver overigens niet. Het werd ook wel de plasvijver genoemd, omdat bekend was dat vooral jongens er hun behoefte in deden.

Ik persoonlijk associeerde de lente met na de winterstop een terugkeer naar het korfbalveld van Die Haghe aan de Escamp-laan, waar ik vanaf mijn tiende jaar de enige gemengde teamsport beoefende. Op het terrein tussen de scholen samen met twee andere verenigingen - die toen nog bestonden - Ready en De Raven. Veldkorfbal was voor mij het ultieme lentegevoel.

Als kind op de lagere school - de Theo Thijssenschool aan de Nijkerklaan, waar ik van 1950-1956 naartoe ging - nam ik vanzelfsprekend deel aan het gebruik van de schooltuinen, die ook al in het Zuiderpark gesitueerd waren. De ingang van de schooltuinen lag in de Vreeswijkstraat. Als je via de ingang het Zuiderpark binnenliep, lagen de schooltuintjes rechts. 

Het waren tuintjes, geen tuinen - ik schat in dat het een stukje van 3 x 3 meter geweest zal zijn - en je kreeg allemaal een stukje grond toegewezen dat je mocht bewerken. De grond omploegen, plantjes plaatsen en later de oogst aan groenten mee naar huis nemen. Ik heb er geen groene vingers aan over gehouden. Althans, dat ‘keurmerk’ werd zowel door mijn eerste (overleden) als mijn tweede echtgenote niet zonder enig voorbehoud aan mij verleend. Ik kan mij herinneren dat ik meestal niet in een juichstemming naar de schooltuinen marcheerde. En ik kan mij ook niet herinneren dat mijn moeder mij veelvuldig aan de deur onthaalde vanwege de kwaliteit van de mee-genomen gewassen…