De Marathon; van rolschaatsbaan naar dancing

In het officieuze Haagse volkslied O, o, Den Haag van Harry Klorkestein (het Klein Orkest) komen de regels voor: “Ik zou bes’ nog wel een keertje net als vroegâh, een nachie wille stappe, op me Puch een wijffie hale en daarna danse in de Marathon.” Met de Marathon wordt uiteraard de voormalige rolschaatsbaan aan De Savornin Lohmanlaan bedoeld. De rolschaatsbaan werd in 1947 opgezet door de ondernemende en sportieve familie Ooms. Zij lieten de inwoners van Den Haag vlak na de oorlog kennismaken met het fenomeen rolschaatsen en met de sport rolhockey. 

Begin jaren zestig, toen de animo voor het rolschaatsen wegzakte, kreeg men in de gaten dat het café-restaurant, paviljoen de Marathon, bij de rolschaatsbaan zich uitermate goed leende als locatie voor het organiseren van dansavonden met optredens van de vele Haagse beatbandjes. Zo werd de Marathon de kraamkamer van de Haagse beat, met bekende en minder bekende groepen uit Den Haag en omstreken.

Verwaarloosd

Het begon dus allemaal met rolschaatsen, de mannen deden aan rolhockey en de dames waren druk met het kunstrijden. De interesse van het publiek in het rolschaatsen was begin jaren zestig tanende. In 1964 lag de rolschaatsbaan er verwaarloosd bij. Sommige eternietplaten, waaruit de vloer van de rolschaatsbaan bestaat, waren gescheurd en werden niet vervangen. Het onkruid kwam langs de naden van de platen eterniet naar boven. De reden hiervan was dat de familie Ooms van de gemeente had vernomen dat de rolschaatsbaan, de Marathon-Rinck, moest verdwijnen. Men had plannen om op de plek van de rolschaatsbaan huizen te bouwen. Het onderhoud aan de rolschaatsbaan werd gestopt en de nog goede eternietplaten werden verkocht aan de rolschaatsbaan ‘de Eekhoorn’ aan de Leyweg. Om toch nog inkomen te genereren, bouwde men in 1965 achter het café-restaurant een zaal van tien bij twintig meter. Op de vloer van de zaal werden toch nog eternietplaten gelegd, zodat de ruimte eventueel nog door kunstrijders kon worden gebruikt als oefenruimte, maar er werd ook een podium gebouwd met het oog op het toenemende gebruik van de zaal voor dansavonden met bandjes. 

Nadat de zaal in gebruik was genomen, speelden er groepen als de huisband Pee White & the Magic Strangers en the Noise Breakers. Joop Roelofs, de latere gitarist van Q65, schilderde de Brooklyn Bridge als achtergrond van het podium. In de loop van 1966 werd er bij de Marathon niet meer gerolschaatst en werd de naam Marathon-Rinck gewijzigd in Dancing de Marathon. Als snel na het in gebruik nemen van de zaal kwamen ook andere groepen op deze locatie spelen. The Golden Earrings en the Motions begonnen hier hun carrière, met in hun kielzog groepen als Hu & The Hilltops, the Davies, the Haigs, the Scarlets, ZZ en de Maskers, the Nicols, Group 1850, Livin’ Blues, Willie and his Giants, Q65, Shocking Blue, the Empty Hearts en vele andere. Ook groepen van buiten Den Haag speelden in de Marathon, zoals Tee-Set, After Tea, Peter Koelewijn en zelfs buitenlandse bands als The Who. De Marathon werd ook gebruikt als oefenruimte door diverse groepen die er hun apparatuur opsloegen. 

Managersavond en talentenjacht

Dinsdagavond was de managers-avond in de Marathon. De managers kwamen er bijeen om hun problemen te bespreken. Iedereen uit het Haagse wereldje was wekelijks present: Jacques Senf van de Golden Earrings, Frits Al van de Davies, Freddy Haayen van platenmaatschappij Polydor, Cees de Man producer van de Motions, Herman Batelaan van de Jumping Jewels, Hugo Gordijn van Group 1850, Cees van Leeuwen van Shocking Blue, noem maar op. In het begin waren er een stuk of tien man, maar het werden er steeds meer, tot wel zeventig aan toe.

Daarbij kwamen vaak de bandleden mee om met elkaar te spreken of wat (samen) te spelen. Nieuwe bands en/of nieuwe elpees werden op deze managersavond aan de pers voorgesteld. De perspresentatie van de Goldens Earrings elpee Just Earrings vond er plaats op 6 september 1965.  Muziekhandelaar Nico Servaas presenteerde zich om er apparatuur te verkopen en te financieren. Die dinsdagavonden waren voor Servaas een ideale marktplaats. 

De managers waren meer dan alleen concurrenten van elkaar, ze bespraken op de managersavonden hun gemeenschappelijke belangen: Welke zaalhouders waren betrouwbaar en welke niet? Wat moest je doen als de groep slecht werd behandeld? Wat deed je als een zaalhouder met een smoesje (‘tien minuten te laat begonnen met optreden’) weigerde de afgesproken gage volledig uit te betalen? Wat moet je doen als een organisator er met het geld vandoor ging terwijl de band nog stond te spelen? De managersavonden in de Marathon hielpen mee de professionaliteit van de Haagse muziekscene hoog te houden. Later werden er in de Marathon ook talentenjachten georganiseerd, meestal op vrijdagavond. In de jury zaten dan bekende muzikanten en/of mensen van een platenmaatschappij.

Het publiek

De dansavonden in het weekend werden altijd drukbezocht. De Puchs reden af en aan, met of zonder meisje achterop. Veel meisjes kwamen ook met eigen vervoer, meestal een Mobylette. Het publiek bestond hoofdzakelijk uit de zogenoemde ‘artistiekelingen’ met de bekende parka’s, spijkerbroek en Clarks schoenen. Het merendeel van de jongemannen, die iets minder modieus waren, droegen gewoon een net colbertje en een stropdasje. De meisjes droegen minirokjes met in die periode vaak witte kousen en witte lippenstift à la Twiggy, het beroemde jaren zestig model.

Het einde

Eind 1968 viel het doek voor Dancing de Marathon. De gemeente Den Haag eiste vanuit de erfpachtregeling met de familie Ooms de locatie terug. Deze locatie was volgens de gemeente geen plek voor de geluidsoverlast die de jeugd en hun muziek veroorzaakte. De gemeente had plannen om de bestemming van de locatie te wijzigen voor woningbouw, wat de gemeente veel geld zou opleveren. De deuren gingen definitief op slot en in 1971 werd het gebouw gesloopt. Aan de Wijndaelerweg verrees een nieuwe Marathon, maar dit keer ‘Discotheek de Marathon’. De periode van de beatmuziek was afgesloten.

De managers waren meer dan alleen concurrenten van elkaar, ze bespraken op de managersavonden hun gemeenschappelijke belangen: Welke zaalhouders waren betrouwbaar en welke niet? Wat moest je doen als de groep slecht werd behandeld? Wat deed je als een zaalhouder met een smoesje (‘tien minuten te laat begonnen met optreden’) weigerde de afgesproken gage volledig uit te betalen? Wat moet je doen als een organisator er met het geld vandoor ging terwijl de band nog stond te spelen? De managersavonden in de Marathon hielpen mee de professionaliteit van de Haagse muziekscene hoog te houden. Later werden er in de Marathon ook talentenjachten georganiseerd, meestal op vrijdagavond. In de jury zaten dan bekende muzikanten en/of mensen van een platenmaatschappij.

Het publiek

De dansavonden in het weekend werden altijd drukbezocht. De Puchs reden af en aan, met of zonder meisje achterop. Veel meisjes kwamen ook met eigen vervoer, meestal een Mobylette. Het publiek bestond hoofdzakelijk uit de zogenoemde ‘arti-stiekelingen’ met de bekende parka’s, spijkerbroek en Clarks schoenen. Het merendeel van de jongemannen, die iets minder modieus waren, droegen gewoon een net colbertje en een stropdasje. De meisjes droegen minirokjes met in die periode vaak witte kousen en witte lippenstift à la Twiggy, het beroemde jaren zestig model.

Het einde

Eind 1968 viel het doek voor Dancing de Marathon. De gemeente Den Haag eiste vanuit de erfpachtregeling met de familie Ooms de locatie terug. Deze locatie was volgens de gemeente geen plek voor de geluidsoverlast die de jeugd en hun muziek veroorzaakte. De gemeente had plannen om de bestemming van de locatie te wijzigen voor woningbouw, wat de gemeente veel geld zou opleveren. De deuren gingen definitief op slot en in 1971 werd het gebouw gesloopt. Aan de Wijndaelerweg verrees een nieuwe Marathon, maar dit keer ‘Discotheek de Marathon’. De periode van de beatmuziek was afgesloten.