Zijn grenzeloos eerlijke schuchterheid

Simon Moulijn is op 20 juli 1866 in Rotterdam geboren. Zijn vader was fabrikant. Al op jonge leeftijd gaf hij aan kunstschilder te willen worden en dat viel niet bepaald in goede aarde bij zijn ouders. “Ik was een droomer, door niemand begrepen,” schreef hij later over zichzelf.

In 1882 werd uiteindelijk toch gehoor gegeven aan de wens van Simon Moulijn; hij mocht naar de Rotterdamse Academie voor Beeldende Kunsten. Drie jaar later vervolgde hij zijn studie aan de Rijksacademie in Amsterdam. In 1887 heeft hij deze studie afgerond en vervolgens ging hij op diverse locaties in de provincie Drenthe schilderen. In 1902 is hij met de dichteres Hester Henriëtte Jacoba Haitsma-Mulier getrouwd. Ze besloten in Laren te gaan wonen in een huis dat Simon zelf ontworpen heeft; De Eglantier. Het echtpaar kreeg twee jongens, Eco en Hans. In 1917 werd Simon docent op de Rotterdamse Academie waar hij zelf gestudeerd had. Het gezin verhuisde vervolgens naar Den Haag. Hoewel Simon ook schilderde en tekende - zo heeft hij onder meer illustraties voor sprookjesboeken gemaakt - is hij toch vooral bekend geworden door de litho’s, ook wel steendrukken genoemd. Hij heeft zelfs een tweetal boeken op het gebied van de lithografische prentkunst geschreven. Na zijn pensioen als docent aan de Rotterdamse Academie besloten Simon en zijn vrouw in Wassenaar te gaan wonen en hier hebben ze van 1935 tot 1944 gewoond. Op last van de Duitsers moesten ze in 1944 hun woning verlaten. Na de oorlog hebben ze op diverse locaties op kamers gewoond, zowel in Leiden als in Wassenaar. In 1946 gingen ze bij hun oudste zoon in Den Haag wonen. Op 2 november 1948 is Simon overleden. Zijn vrouw is op 1 december van hetzelfde jaar overleden en ze zijn beiden begraven bij de Dorpskerk in Wassenaar.

Een van de oprichters van de Haagse Kunstkring

Tijdens drie perioden in zijn leven heeft Simon in Den Haag gewoond. De eerste was van 1890 tot 1897. In 1891 is de vereniging van kunstenaars en kunstliefhebbers, de Haagsche Kunstkring, opgericht. Aanvankelijk op de Heerengracht gehuisvest en later op de Denneweg. Simon was een van de oprichters van deze vereniging. Tot 1917 woonde het gezin in Laren en omdat Simon leraar werd aan de Academie in Rotterdam besloot hij dichterbij te gaan wonen. Kennelijk gaf hij de voorkeur aan Den Haag want een jaar later ging hij op het adres Van Weede van Dijkveldstraat 101 wonen.

In 1935 ging hij met pensioen en omdat zijn beide kinderen de deur uit waren, vonden Simon en zijn vrouw dat het huis te groot werd en mede daarom besloten ze in Wassenaar te gaan wonen. Hier hebben ze tot 1944 in het WAVO-park gewoond; een appartementencomplex dat bedoeld was voor mensen die buiten hun schuld in financiële moeilijkheden waren gekomen. Op last van de Duitsers moesten ze dit appartement in 1944 verlaten. Vervolgens zijn ze samen met het gezin van hun jongste zoon bij familie in Papendrecht gaan wonen. Een deel van de schilderijen van Simon had een plekje gekregen in het huis van deze jongste zoon. Hij woonde in de Helenastraat in het Bezuidenhout. Tijdens het bombardement dat op 3 maart 1945 plaatsvond, zijn deze schilderijen helaas verbrand. Na enige tijd op kamers gewoond te hebben in Leiden en Wassenaar gingen Simon en Henriëtte, zoals zijn vrouw genoemd werd, in 1946 bij hun oudste zoon op het adres Frankenstraat 29 wonen. Hij kon in die tijd gebruikmaken van het atelier van een vriend en hier heeft hij geprobeerd om enkele van de schilderijen die verbrand waren opnieuw te schilderen. Twee jaar later zijn zowel Simon als zijn vrouw overleden.

In het Elzeviersmaandschrift van april 1904 schrijft de sprookjesboekenschrijfster Marie Marx-Koning over hem: “zijn grenzeloos eerlijke schuchterheid, zijn fijnvoelende bescheidenheid, die hem belet zich op de voorgrond te dringen.” Ik denk dat dit een van de redenen is waarom zijn werk betrekkelijk onbekend gebleven is.