Haagse strandjuwelen

Spelende kinderen op het strand, heerlijk om te zien hoe ze rondhobbelen met emmertjes en schepjes. Zelf heb ik ontdekt dat ik me ook nog steeds uren kan vermaken met wat de zee me brengt. Toen ik 28 jaar geleden naar Den Haag verhuisde, kwam mijn liefde voor strand, zand en zee weer volop tot leven. Ik woon in Duinoord en de eerste jaren was ik vooral op het Noorderstrand en Meijendel gericht. Pas later ontdekte ik het Zuiderstrand, het Westduinpark en de uitgestrektheid van de Zandmotor.

Tijdloos spelen

Op de Zandmotor waan je je echt op de Waddeneilanden en kan ik uren rondstruinen; wat een ruimte, leegte en verstilling. En je kunt er van alles vinden. Als je geluk hebt, want sinds een aantal jaren rijden er ook daar vrachtwagens die het strand ‘schoonmaken’. Tot mijn grote frustratie, want naast dingen van de straat pak ik ook dingen uit de vloedlijn op. Iedere keer zijn dat andere dingen. Afhankelijk van het weer, de wind, het seizoen en waar het licht mijn oog op wijst. Ik heb gemerkt dat ik anders kijk dan de meeste mensen. Mijn ogen schieten van grote lijnen, de structuren van eb en vloed in het zand naar kleine details. Naar de schaduwwerking door licht, een stuk versteend bot van een paard van duizenden jaren geleden, eikapsels van sterroggen, hondshaaien of wulken, zeesterren, kwallen, een schelp die overdekt is met witte pokken of het licht dat door een dunwandige blauwe mosselschelp schijnt. En dat licht, al die details leg ik vast. Ik fotografeer heel wat af.

Strandjutten

Ik kwam onlangs mijn eerste zandformatie foto’s van twaalf jaar geleden weer tegen, die ik maakte op Schiermonnikoog. Het lijken enorme rotsformaties maar zijn in werkelijkheid maar vijftien centimeter hoog en door de wind gevormd. ‘Natural beauties’, zeg maar. Dat effect heb je ook langs de afgekalfde kustlijn ter hoogte van de Argus mast op de zand-motor. Daar hoef ik niet voor naar de kust in Engeland of Normandië. Dat beleef ik hier in het klein. Zeker in Coronatijd ervaar ik hoeveel geluk we in Den Haag hebben om zo dicht bij de kust te wonen en daarvan te kunnen genieten. Mij verveelt het nooit. Dat strandjutten ben ik vooral gaan doen nadat ik straatjutterskunstwerkjes ben gaan maken en dat is alweer zo’n tien jaar geleden. Als dingenzoeker ben ik dol op platgereden stukjes verroeste ijzer en verweerde materialen met sporen van gebruik. Die combineer en componeer ik op een plaat verweerd hout met een stuk lood tot gekke vogels, beesten of mensfiguren. De vormen van het materiaal bepalen wat het wordt. 

Strandjuwelen

Van wandelen en strandjutten kom ik tot rust. Het haalt het kleine meisje in mij naar boven. Zelden kom ik met lege handen thuis. Wat waardeloos lijkt in de ogen van de één, kan een juweel zijn voor mij. Als ik een aantal bijzondere dingetjes heb verzameld, dan zoek ik een mooi plekje uit in de vloedlijn en leg daar mijn schatten neer. Zo ontstaan de ‘strandjuwelen’. De verweerdheid van hout, een kleurrijk krabbenschildje, een mini babykwalletje of een stukje bijzonder gevormd wier brengen mij in vervoering. Ik rangschik het tot een organische of ronde vorm – je zou het een ketting kunnen noemen – en maak er dan foto’s van. Die dagvondsten vormen een tijdelijk kunstwerk. Onder het motto ‘de zee geeft en ze neemt’. Als het vloed wordt, slokken de golven het strandjuweel weer op. Zo kan de cyclus van het zoeken, vinden, rangschikken altijd doorgaan. Dat proces geeft energie. En de foto’s die blijven. Die deel ik op Facebook of Instagram. Soms neem ik onderdelen mee en maak ik er in mijn zolderatelier met touw van visnetten of andere materialen strandkettingen van.

Bent u nieuwsgierig geworden naar de creaties van ‘dingenvinder’ en kunsthistorica Geertje Huisman, dan kunt u een kijkje nemen op de volgende Facebookpagina’s: Deel verwondering, Het tij keert en keert en Make your own beachhouse.