De Olympische Spelen van 1960 altijd in herinnering

Oud-wielrenner Rinus Paul uit Den Haag reed naar vele overwinningen op weg en baan; was twee keer Nederlands Kampioen op de baan, koerste als beroepsrenner en deed mee aan de Olympische Spelen van 1960 in Rome. Die deelname liep helaas uit op een teleurstelling.

De val

Talentvolle Rinus was net negentien jaar toen hij deelnam aan de tandemsprint op de wielerbaan van Rome. Met Mees Gerritsen ging hij de strijd aan met de tandems van andere landen. Dat ging het duo goed af want ze bereikten de halve finale met uitzicht op eremetaal. Maar toen ging het fout. Tijdens de tweede heat smakte het duo hard tegen de houten baan en brak Paul zijn linker sleutelbeen op drie plaatsen. Amsterdammer Gerritsen kwam eraf met een dijbeenwond. Dagblad De Waarheid beschreef op 29 augustus 1960 de toedracht van het ongeval: “Stuurman Gerritsen waagde te veel en raakte de macht over het stuur kwijt. Hij had er beter aan gedaan zich op de strijd om het brons tegen de Sovjet-Unie te concentreren want tegen de sterke Italianen was geen eer te behalen.” Rinus Paul is het hiermee volstrekt oneens: “Beghetto en Bianchetto reden ons doelbewust van de baan. Ze sneden ons de pas af. Foto’s bewijzen dat. Dus einde verhaal. Geen medaille. Het zit me nog steeds dwars.” 

Vier jaar later kreeg Rinus Paul de gelegenheid om revanche te nemen tijdens de Olympische Spelen van Tokio, maar hij gaf er de voorkeur aan om thuis te blijven. “We hadden net onze dochter Judith gekregen”, aldus de bewoner van Laakkwartier. “Ik voelde me verantwoordelijk voor mijn gezin en wilde niet zo lang van huis.” Rinus had een snelle sprint, maar was ook allrounder. Hij stond bekend om zijn ‘tweede adem’ en om zijn imposante turbodijen. In de jaren zestig was Den Haag wielerstad, met jaarlijks vele wedstrijden in bijna alle stadswijken. Het bekendste en drukstbezochte criterium was de Ronde van Capitol op en nabij de Loosduinseweg. Den Haag herbergde toen goede renners, zoals Joop van der Putten, Wim de Jager, Jacques Mesters, Wim Schuling en Ab van Egmond. Rinus had ook veel concurrentie van landelijke kopstukken: Jan Janssen (Tourwinnaar in 1968), Bart Zoet, Mik Snijder, Arie den Hartog en Cor Schuuring. Rinus Paul, die ook een broer (Wim) en een zus (Irene) had die aan wielerwedstrijden meededen, kreeg dus de ereplaatsen niet cadeau.

Wielerbaan Duinhorst

Tussen Den Haag en Wassenaar, op de 445 meter lange geasfalteerde wielerpiste, leerde Paul de fijne kneepjes van het baanwielrennen. Later bracht hij die in de praktijk op allerlei Europese velodrooms. Met Gerard Koel greep Rinus de nationale titel koppelkoers en ook behaalde hij het baankampioenschap op de 50 kilometer. Eremetaal was er ook tweemaal op het onderdeel sprint. Zijn veelzijdigheid toonde Paul toen hij zonder vrees achter de grote motor (2700 cc!) ging stayeren en brons behaalde tijdens het NK van 1969.

Prof van 1964 tot 1970

Amstel Bier en Aluminium Bazuin formeerden kleine profploegen die Rinus op de loonlijst hadden. Het was geen vetpot, hoewel hij in Belgische kermiskoersen en Nederlandse criteriums (‘rondjes om de kerk’) niet onverdienstelijk scoorde. Een contract bij grotere ploegen als Caballero, Willem II-Gazelle of Televizier-Batavus kwam er niet. De beste uitslagen als beroepsrenner waren 1e in Nijmegen, 2e Rotterdam-Varke-noord, 4e Acht van Chaam, 4e in Maarheeze. In 1971 keerde Rinus terug naar de amateurs bij de ‘horlogeploeg’ van Delbana. Hij stopte in 1973.

De grootste successen

Grote successen kwamen – als amateur – tot stand tussen 1960 en 1964. Als achttienjarige maakte Rinus in het voorjaar van 1960 reeds veel indruk. De Ronde van Zuid-Holland rondde hij op 8 mei na 210 kilometer op de paardenrenbaan van Nootdorp met winst af: 3e Hagenaar Wim Schuling, 4e de onoverwinnelijk geachte Jan Janssen. Verder een 1e plaats in de Ronde van het Zuiderpark op 30 april en een overwinning – voor tienduizenden toeschouwers – in de Ronde van Capitol op 5 mei. Een felbegeerde overwinning voor een Hagenaar. In 1963 was hij de beste in de Ronde van Noord-Holland (165 km) en in de vierde rit van Olympia’s Ronde door Nederland. Het NK 1961 op het circuit van Zandvoort – met 353 deelnemers – leverde na 176 km een tweede plaats op.